Bal de-maskowy, czyli „OSIEMNASTKA” Teatru Młyn

Dzieci mają swoją imprezę na dole, a my siedzimy na górze z kilkorgiem rodziców. Nie znaliśmy się dotąd, więc się trochę czaimy, trochę stroszymy piórka i no… jednym słowem zakładamy maski. Może nie jakieś bardzo grube, bo przecież to impreza i też chcemy miło spędzić czas, ale… maska daje nam jednak  poczucie bezpieczeństwa. I kontroli.

Bohaterowie

Więc jest tu taki wspaniały przystojniak. Spełniony biznesmen. Życie ma jak w bajce. Dom w Wilanowie. Córka – no świetna, a u boku…. młodziuteńka laska. A ta laska to w ogóle ma życie. Kasa, ciało, spa, życie u bogu takiego gościa…. Jest też żona, co dba o dzieci. Może trochę zmęczona, ale przecież w wolnych chwilach zajmuje się rękodziełem i fajnie gotuje … i rodzicielstwo bliskości itepe. A ta samotna matka…. dba oj dba o swoją córeczkę. I nie skąpi, oj nie skąpi na korepetycje. Żeby w ogonie nie była córcia. No i mąż od tamtej pierwszej pani co tak dba… on to jakoś tak ogólnie się trzyma po prostu. Żeby jakoś się toczyło wszystko.

De-maskacja

No i gadamy, gadamy. Aż tu nagle …. de-maskacja! Okazuje się, że kiedy dzieci znikają i tracimy kontrolę nad sytuacją. Nasze maski stopniowo spadają i odsłaniają nasze nagie dusze… nasze prawdy, nasze bóle, nasze strachy i jakieś lipne sposoby radzenia sobie z tym życiem…. Że nie jest tak łatwo, nie jest tak pięknie, nie jest tak kolorowo.

Mamy problemy…. z alkoholem, z seksem, z relacjami z dziećmi, z relacjami z partnerami, z relacjami z samymi sobą!

I boimy się…. tak bardzo się boimy, że się nie uda, że nas ocenią, że nas odrzucą…

Nasze ciuchy, nasze domy, nasze biznesy, nasze rodzicielstwo, nasze gładkie gadki, alkohol i korepetycje i nasze nawet relacje pozwalają nam się poczuć lepiej. Poczuć swoją wartość. Tylko dlaczego ten strach jednak wyłazi, gdy coś się rypsnie?

Lustro

Teatr Młyn znów de-maskuje. Pokazuje nam lustro. Przejrzyj się. Czego się boisz? Co Cię kręci? Co Cię tak naprawdę trzyma przy zyciu? Jak się czujesz po prostu, sam ze sobą, zamknięty w jakimś przypadkowym miejscu odosobnienia? Po co robisz to co robisz?

Fajne to. Dajemy się wkręcić.

Ale mistrzostwo Młyna polega jak zwykle na tym, że nie tylko rozbiera człowieka na czynniki pierwsze i pozwala widzowi w tej rekonstrukcji zobaczyć siebie,  ale też… że robi to jakoś tak lekko, z humorem. I człowiek,  który zobaczył trochę tego syfu w świecie i w sobie nie jest summa summarum zgnębiony A jakoś tak przepełniony nadzieją… I taki wewnętrznie przewietrzony jakby.  Może to by było jakieś współczesne katharsis? Nie wiem.  Ale warto.

Teatr Młyn OSIEMNASTKA